Mammillaria karwinskiana to ciemnozielony lub niebiesko-zielony kaktus o pojedynczym, kulistym pędzie do krótko cylindrycznego; czasem tworzy rozgałęzienia. Średnica pędu do 12 cm, 8-20 cm wysokości. Promieniowe ciernie (zwykle 6), są proste lub lekko zakrzywione, kremowe do czerwono brązowych. Środkowe ciernie – brak. Kwiaty małe, lejkowate, białe i purpurowo-czerwone, długości 25 mm, średnicy 15 mm. Zakwitają wczesną wiosną. Owoce czerwone, wydłużone bardzo atrakcyjne. Gatunek bardzo zmienny. Mammillaria (inna nazwa: wymion) to najliczniejszy rodzaj wśród całej rodziny kaktusowatych, obejmuje ok. 300 gatunków. Rośliny swym wyglądem przypominają poduszeczki do igieł. Zwykle tworzą kępy i niezawodnie kwitną. Areole tworzą się na brodawkach, a nie na żebrach. Kwiaty rozwijają się w zagłębieniach między brodawkami. Owoce początkowo niewidoczne, po pewnym czasie (niekiedy po roku) ukazują się z zagłębień. Wrażliwe na mróz, należy zapewnić min. 5-10 st. C.
Gatunek łatwy w uprawie, z czasem tworzy duże kępy. Mamilarie w większości gatunków mogą mieć trochę cienia (najlepiej po południu) ale M. karwinskiana potrzebuje maksimum słońca. Pozytywnie przetestowane na zimno – 8 st.C, przez krotki czas, wysuszone i przy suchym powietrzu. Można je uprawiać na domowych parapetach lub w ciepłych szklarniach. Sadzi się je w przewiewnym, mocno przepuszczalnym podłożu. Typowa mieszanka składa się z 2-3 części torfu lub kompostu ze świeżej ściółki leśnej, 1,5 części piasku, 1,5 części kruszywa ceglanego, 2 części ziemi gnojowej i 1 części ziemi darniowej. Ilość składników zmieniamy w zależności od tego do jakich kaktusów jest przeznaczona. Podlewać umiarkowanie, systematycznie, tak aby ziemia pomiędzy jednym a drugim podlewaniem zupełnie nie wyschła. Od połowy wiosny do końca lata, co 6-8 tygodni nawozimy je nawozem z niską zawartością azotu. M. karwinskiana nie lubi zimowego podlewania. W stanie suchym mogą wytrzymać temperaturę -4 st. C. Przechowujemy je zwykle w temperaturze +10 st. C, podlewając bardzo oszczędnie, tylko tak aby nie zwiędły. Przesadzamy wiosną co 3-4 lata.
Rozmnażanie: Najlepiej z nasion, które bardzo dobrze kiełkują w temperaturze 20-22 st. C.
Szkodniki i choroby: Jeśli będą zbyt mocno podlewane podatne są na gnicie i choroby grzybowe. Problemy mogą sprawiać wełnowce, przędziorki i tarczniki.
Ciekawostka :
Największym szlagierem Parku Saguaro jest
bez wątpienia kandelabrowy saguaro, osiągający wysokość do dwudziestu metrów,
wiek ponad dwieście lat, a wagę powyżej ośmiu ton.
Źródło:http://turystyka.wp.pl/gid,15585758,kat,1036543,title,Kaktusy-giganty-Krolowie-pustyni,galeria.html?ticaid=113d95
Na długie jesienne i zimowe wieczory - kaktusy na drutach i szydełku :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz