CEREUS SP. "WILD CREST"

Cereus sp."Wild Crest" nazwa rodzaju oznacza po łacinie świecę i nawiązuje do kształtu tych w większości kolumnowych kaktusów, chociaż bywają też gatunki rozgałęzione i krzaczaste, do takich należy "Wild Crest". Kaktus ten pochodzi z Meksyku. Pokrój ma kolumnowy ale rozgałęzia się od razu od podstawy. Tworzy dużo nieregularnych zielonych form o czubatych kształtach z białą wełną na górze. Jego krótkie, cienkie, czerwonawe ciernie zebrane są w gęste kępki i umiejscowione nieregularnie. Wyglądem bardzo przypomina zielonego koralowca. Występuje kilka innych podobnych form tego kaktusa, które przyciągają uwagę kolekcjonerów a "Wild Crest" jest popularny i ogólnodostępny. Dzięki zwartej formie i niewielkim rozmiarom często jest ozdobą małych ogródków, szklarni i parapetów okiennych. Cereus ten dobrze rośnie na własnych korzeniach. Przy prawidłowej uprawie rozrasta się tworząc kępy na różnych poziomach. W porównaniu do innych cereusów jest średnio odporny na niskie temperatury. Dolna granica to 10 st. Celsjusza a nawet niewielki przymrozek może roślinę zabić. W okresie wegetacji podlewamy kiedy ziemia zupełnie przeschnie. Kaktus ten jest podatny na gnicie korzeni. Potrzebuje dobrze przepuszczalnego podłoża z niewielką ilością piasku i żwirku. W okresie spoczynku podlewamy bardzo rzadko niewielką ilością wody. Przesadzamy średnio co dwa lata. Potrzebuje dużo światła a w okresie letnim należy unikać bezpośredniego nasłonecznienia. Od wiosny nawozimy nawozem do kaktusów. 

Ciekawostka : 

kawa z nutką kaktusa- czemu nie :)

źródło: Grafika Google

ECHINOFOSSULOCACTUS LLOYDII

Ten gatunek wytwarza kulisty pęd o średnicy ok.12 cm. Liczne pofałdowane żebra mają jasne areole, z których wyrasta ok.8 cierni zewnętrznych i 3 centralne, a skierowany ku górze cierń w samym środku może mieć 10 cm długości i często jest podkręcony. Kwiaty są białe z fioletową smugą przez środek każdego płatka. Owoc to zielona jagoda, która z czasem czerwienieje, zawierająca kuliste, czarne nasiona. F.E. Lloyd jako pierwszy natrafił na tę roślinę 7 sierpnia 1908 roku na stanowisku obok miasta Zacatecas, w stanie noszącym tę samą nazwę. Gatunek ten rośnie na płaskich terenach, często w cieniu towarzyszących krzaków. Zasady uprawy są takie same jak innych członków rodzaju. Biorąc pod uwagę ogromne zróżnicowanie, należy włączać do kolekcji jedynie rośliny o znanym pochodzeniu. Tylko w ten sposób kolekcja może zachować botaniczną wartość. Rośliny te nie powinny być krzyżowane z innymi przedstawicielami gatunku z innych lokalizacji. 

źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

Ciekawostka :
Kaktusy i kobiety

1. Notocactus agnetae
od imienia AGNES ROGGEN, żony Sr P.A.Roggena - autora badań pomocniczych

2. Mammillaria anniana
od imienia ANNI LAU, żony Alfreda B.Lau'a, meksykańskiego badacza i znawcy kakt. (Echinocereus laui, Lobivia laui, Mammillaria laui, Parodia laui, Turbinicarpus laui, Parodia salmonea v. lau-multicostata).

3. Gymnocalycium bruchii v. brigittae
od imienia BRIGITTE PILTZ, żony Joerga Piltza niem. znawcy kakt. dystrybutora nasion (Gymnocalycium piltziorum)

4. Mediolobivia (Rebutia) carmeniana
od imienia CARMEN ROSA ESTRADE, Indianki z Uniwersytetu Salta w Argentynie

5. Mammillaria carmenae
od imienia CARMEN GONZALES-CASTANEDA, żony autora opisu kakt.

6. Mediolobivia christinae
od imienia CHRISTINA TEJON, badaczki kakt. i rysownika z Muzeum La Plata (Argentyna)

7. Arrojadoa dinae
od imienia DINA BUINING, żony Alberta H. Buininga, holend. wybitnego znawcy kaktusów płd. ameryk., zbieracza kakt. w Brazylii, autora opisów (Buiningia sp., Parodia buiningiana, Rebutia buiningiana, Gymnocactus buiningii, Notocactus buiningii, Uebelmannia buiningii)

8. Lobivia dragai
od imienia DRAGA FRIČ, żony Alberta V.Friča b. znanego czeskiego zbieracza kakt., prace nad systematyką kakt. (Parodia friciana, Gymnocalycium fricianum, Notocactus fricianus, Echinopsis fricii, Lophophora fricii, Stenocereus fricii i inne)

9. Lobivia emmae
od imienia EMMA BACKEBERG, żony Curta Backeberga, znanego niem. znawcy i zbieracza kakt. (7 ekspedycji badawczych), autora opisów kakt. i książek w tym monografii "Die Cactaceae" (Backebergia sp., Lobivia backebergiana, Mammillaria backebergiana, Parodia backebergiana, Echinopsis backebergii i inne)

10. Notocactus eugeniae
od imienia EUGENIA VAN VLIET żony Dirka van Vlieta (Notocactus vanvlietii) wspierająca go w zbieraniu kakt. odkrywczyni gatunku

11. Melocactus evae
od imienia EWA, nazwa nadana przez węg. zbieracza i znawcę kakt. kubańskich Zoltana Meszarosza

12. Gymnocalycium monvillei v. gertrudae
nazwany przez Gerta Neuhubera (Gymnocalycium neuhuberi) austr. zbieracza i znawcę kakt. (szczególnie rodz. Gymnocalycium) imieniem GERTRUDA LUGMYAR od wielu lat pomagającej mu w opiece nad roślinami

13. Mammillarai heidiae
od imienia HEIDI KRÄHENBÜHL odkrywczyni gatunku. Felix Krähenbühl, to szwajc. miłośnik kakt. (Mammillaria kraehenbuehlii, Mammillaria felicis)

14. Opuntia heliae, Heliabravoa sp.
od imienia HELIA BRAVO-HOLIS prof. z Instytutu Biologii Mexico-Chapultepec (Mammillaria bravoae, Echinofossulocactus bravoae, Opuntia bravoana)

15. Cleistocactus hildegardiae, Hildewintera sp.,
od imienia HILDEGARDA WINTER siostry Friedricha Rittera wybitnego znawcy i odkrywcy niezliczonej ilości kakt. (Aztekium ritteri, Cleistocactus ritteri, Espostoa ritteri, Lobivia ritteri, Mammillaria ritteriana, Gymnocalycium ritterianum) która przez dziesiątki lat pośredniczyła w przekazywaniu roślin i nasion od brata

źródło: http://prac.im.pwr.wroc.pl/~polowcz/Kobiety_i_Kaktusy.html

Na wesoło:)

 źródło: Grafika Google

GYMNOCALYCIUM MIHANOVICHII "Hibotan"

Wśród anomalii pigmentowych kaktusów najbardziej interesujące są formy zupełnie pozbawione zielonego barwnika- chlorofilu. 
Wówczas pojawiają się kolory wywołane obecnością w rośnie innych barwników,  które w normalnych warunkach tłumione są przez chlorofil. 
Liczba tego typu form,  które udaje się z powodzeniem uprawiać jest ze względu na ich małe zdolności przeżycia ograniczona i tak naprawdę to rzadko które są rozpowszechnione.
Największą popularnością cieszą się barwne mutanty gatunku Gymnocalycium mihanovichii (frierdrichii). Pierwotne ubarwienie rośliny jest ciemnozielone do prawie czekoladowego.  W Japonii udało się przed wielu laty wyhodować liczne mutanty o różnych odcieniach żółtej, różowej,  fioletowej do prawie czarnej.  Z największym powodzeniem uprawia się jednak soczyście czerwone rośliny określane jako "Hibotan" lub także "Rubra". Dzięki wyjątkowej witalności i zdolności tworzenia pędów bocznych rozmnaża się ich stosunkowo dużo i w ten sposób stały się bodaj najbardziej popularnymi kaktusami.
Biorąc pod uwagę , iż rośliny te są zazwyczaj szczepione na kserofitycznych podkładkach Hylocereus, doświadczonym hodowcom zaleca się przeszczepianie ich na Myrtillocactus geometrizans.  A to dlatego, iż Hylocereus przystosowany jest do gorących , suchych warunków i źle reaguje na zimowanie w niskiej temperaturze .
Najlepszym sposobem rozmnażania jest szczepienie odrostów (długości ok.1,25 cm), których roślina wypuszcza bardzo dużo . Ze względu na krótki żywot tych roślin warto mieć nowe okazy .

Źródło : Rudolf Šubik, Libor Kunte "Encyklopedia kaktusów"
             Aleksander Lux, Roman Stanik "Leksykon kaktusów"

Na wesoło :)

 Idziemy na zakupy ;)

PARODIA OTTONIS

 

Syn. Notocactus ottonis

        Echinocactus ottonis

Gatunek zmienny, o kulistych pędach koloru ciemno zielonego lub niebieskawo-zielonego o średnicy 5-11 cm, które mają po 6-13 żeber i biały, wełnisty wierzchołek. Występuje po 8-15 żółtych i brązowo-żółtych cierni bocznych i 3-4 środkowych, brązowych; wszystkie mają po 1-2,5 cm długości. Ciemnożółte kwiaty, długości 4-6 cm kwitną w dzień, latem. Wymaga pełnego nasłonecznienia i podstawowego podłoża kaktusowego a temperatura minimalna to 10 st. Celsjusza. Owoce są zwykle bardzo liczne, dzwonkowate a nasiona błyszczące, czarne i silnie trujące.

Występują w Argentynie, Brazylii, Paragwaju i Urugwaju. Jest to dość popularny gatunek rozpowszechniony na całym świecie. 

  

Parodia jest nazwą rodzajową, która została przydzielona na cześć Lorenzo Raimundo Parodi (1895-1966), argentyński botanik.

 Na wesoło :)

Idealne na wakacje! ;)

NOTOCACTUS ROSEOLUTEUS

Ten kaktus ma pojedynczy pęd osiągający średnicę 18,5 cm. Zazwyczaj składa się z 15-18 żeber zbudowanych z wydatnych guzków. Areole zlokalizowane są poniżej guzków i wyrasta z nich ok.8 cierni zewnętrznych i maksymalnie 4 centralne. Najdłuższe ciernie centralne mają 3,2 cm długości. Nazwa gatunku roseoluteus pochodzi od różowo-żółtego kwiatu o średnicy do 7,5 cm, różnorodność kolorystyczna jest popularna. Typową lokalizacją jest Tanqueras w urugwajskiej prowincji Rivera, gdzie kaktus ten rośnie na terenie pagórkowatym, na wysokości ok. 300 m n.p.m.Obszar występowania rozciąga się na południowe regiony sąsiadującego brazylijskiego stanu Rio Grande do Sul. Rozmnażanie prowadzi się z nasion (gdy są świeże bardzo łatwo kiełkują). Gatunek ten sam się zapyla, więc nie ma problemu z dostępnością nasion. Nie są to rośliny wymagające i najlepiej rosną w podłożu bogatym w składniki odżywcze. Zimowanie powinno przebiegać w niskiej temperaturze, a w okresie wzrostu należy umieścić rośliny w pełnym słońcu i obficie podlewać. Kwiaty pojawiają się po 8-10 latach.

Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

Na wesoło :)

REBUTIA HELIOSA

Rebutia heliosa syn. Aylostera heliosa. Jest to piękny kaktus, zarówno ze względu na uciernienie, jak i kwiaty., Tworzy kolumnowe, lekko rozgałęziające się pędy i ma rzepowaty korzeń. Pędy mają średnicę ok. 2,5 cm i wysokość 3,75-5 cm (niekiedy wyższe są rośliny szczepione). Niewidoczne żebra składają się z małych guzków, na których końcach znajdują się podłużne areole z brązowym filcem. Mają tylko cienkie, ułożone grzebieniasto ciernie zewnętrzne długości 1 mm, przylegające do pędu (opisywane jako "grzebieniaste"). Pomarańczowe kwiaty mają średnicę 3,75 cm, a autor opisu Werner Rausch, wybrał nazwę heliosa właśnie ze względu na kolor kwiatów, który jest barwą wschodzącego słońca (Helios to grecki bóg słońca). Gatunek ten został odkryty w 1969 roku i rośnie pomiędzy boliwijskimi miastami Tarija i Narvaez na wysokości ok 2400 m n.p.m. Zarejestrowano również dwie inne odmiany z odizolowanych lokalizacji: R. heliosa var. condorensis i R. heliosa var. cajasensis. Rośliny na własnym systemie korzeniowym nie rosną zbyt szybko, ale wyglądem bardziej przypominają te ze środowiska naturalnego. Rośliny szczepione tworzą pokaźne skupiska, będące zjawiskiem nietypowym. Otrzymane z nasion rośliny, a także oddzielone pędy boczne, dobrze rosną na przepuszczalnym podkładzie, zimowane w niskiej temperaturze i widnym miejscu, a także wtedy, gdy są wcześnie wybudzane z okresu spoczynku. Kwitną po 3-5 latach.

Źródło: "Encyklopedia Kaktusów" Rudolf Subik, Libor Kunte

Ciekawostka:

Co łączy ćmę z kaktusem? 

Nazwa Lophophora znana jest każdemu kaktusiarzowi. Mało kto jednak wie, że pod taką samą nazwą kryje się rodzaj nocnych motyli! Lophophora Moschler opisany w 1890 roku. Nazwy królestwa roślin i zwierząt mogą się dublować, a więc oba rodzaje Lophophora są ważne. A oto jeszcze dwa podobne przykłady: Cereus Oken 1815 to rodzaj ukwiałów (bezkręgowych koralowców), a nazwa rodzajowa Echinopsis figuruje także w zestawie prehistorycznych skamieniałości szkarłupni - bezkręgowych zwierząt morskich. 

Źródło:"Kaktusy i inne" No.3 vol.8

Źródło: Grafika Google

ASTROPHYTUM ASTERIAS x ASTROPHYTUM CAPRICORNE

Krzyżówki są obecnie w centrum uwagi, a niektóre rodzaje w szczególności budzą zainteresowanie hodowców komercyjnych. 
Jeżeli chodzi o celowe krzyżowanie kaktusy są wyjątkową grupą, gdyż większość hodowców stara się mieć w swoich kolekcjach "najczystsze" gatunki. Krzyżówki w obrębie Astrophytum są wyjątkiem od tej reguły.
Japońscy hodowcy specjalizują się w mutacjach a Astrophytum jest rodzajem, na którym się skupiają.
ASTROPHYTUM ASTERIAS X ASTROPHYTUM CAPRICORNE - rośliny kuliste, mające po około 8-9 żeber. Areole białe, wyraźnie ułożone wzdłuż żeber. Ciernie żółtawe do brązowawych.
Ładne rośliny uzyskane przez zapylenie kontrolowane żeńskich komórek Astrophytum asterias i męskich komórek Astrophytum capricorne. Można porównać ją z odwrotną hybrydą capricorne i asterias, która jest bardzo podobna lecz zazwyczaj mają dłuższe ciernie. 
Wiele krzyżówek Astrophytum zostały opracowane na podstawie A. asterias i A. caprocorne i są obecnie w uprawie. 
Capriocorne do powstałej hybrydy wniósł  podniesione żebra oraz krótkie ciernie.
Wymaga słonecznego stanowiska, podstawowego podłoża kaktusowego i temperatury minimalnej 10 st. C. 

POLECAM  ;)

Źródło:Grafika Google

MAMMILLARIA HAHNIANA

Mammillarie zaliczają się do kaktusów najbardziej lubianych przez kolekcjonerów. Pod względem liczby gatunków, a jest ich około 200, rodzaj ten należy do największych w całej rodzinie Cactaceae. Pośród takiej ilości gatunków znajdują się również rośliny o małych wymaganiach , które całkowicie zadowala usytułowanie na parapetach okiennych. Nadają się więc dla początkujących. Z drugiej strony rodzaj ten wzbudza zainteresowanie wielu specjalistów ze względu na swoją różnorodność pod każdym względem. Powstały liczne kolekcje samych mammillarii, a także związek miłośników roślin należących do tego gatunku.
Mammillaria hahniana - kulisty pęd o średnicy do 12 cm, podzielony jest na małe brodawki (ok. 8 mm długości), na których końcach znajdują się areole z kosmatymi cierniami; 20-30 białych, włosowatych cierni bocznych, długości do 1,5 cm oraz 1-3 lub więcej białych cierni środkowych często z ciemniejszymi czubkami długości do 8 mm. Kwitnie blisko szczytu girlandą fioletowawo-czerwonych kwiatów i pełnych żółtych pylników, długości 1,5-2 cm i podobnej średnicy.
Z rany kaktusa płynie białe mleczko roślinne. Znalezienie tego gatunku w środowisku naturalnym nie jest trudne, gdyż występuje on w wielu miejscach w Sierra Jalpan (Guanajuato, Queretaro), gdzie rośnie na skalistych zboczach i urwiskach w Meksyku.
W latach 20 i 30 XX wieku był to prawdopodobnie najczęściej zbierany kaktus w całym Meksyku. Obecnie hobbyści z powodzeniem otrzymują rośliny z nasion, a stosując się do podstawowych zasad nie mają problemu z uprawą.
Mammillaria hahniana wymaga pełnego nasłonecznienia, podstawowego podłoża kaktusowego  z dodatkiem wapnia, temperatura minimalna to 10 st.Celsjusza. 

Ciekawostka:

Szereg gatunków mammillarii jest zagrożonych wyginięciem na naturalnych stanowiskach, w wyniku niszczenia siedlisk i nadmiernego pozyskiwania do hodowli. Dwa gatunki zostały uznane przez IUCN za wymarłe w naturze (kategoria zagrożenia EW): Mammillaria glochidiata i guillauminiana, dziewięć kolejnych za krytycznie zagrożone (kategoria zagrożenia CR): M. albiflora, M. anniana, M. berkiana, M. brachytrichion, M. guelzowiana, M. herreare, M. marcosii, M. sanchez-mejoradae M. schwarzii.
Źródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Mamilaria

A może tatuaż? ;)

Źródło:Grafika Google