Pod względem klasyfikacji jest to najbardziej problematyczny rodzaj w całej rodzinie. Jest zróżnicowany, nawet w obrębie jednego stanowiska. W 1935 roku wszystkie gatunki zostały na nowo przypisane do rodzaju Stenocactus, jednak większość hodowców używa starej nazwy Echinofossulocactus. E.arrigens wytwarza pędy o średnicy iwysokości 7 - 7,5 cm składające się z 24 - 55 żeber. Zazwyczaj ma 3 - 4 cierni centralnych i 6 - 8 zewnętrznych. Kwiat osiąga średnicę 2 - 3 cm, a na białych płatkach ma czerwonobordowe smugi. Informacje na temat naturalnego środowiska są bardzo skąpe. Typowych przedstawicieli tego gatunku można spotkać na płaskim terenie z wapiennym substratem w pobliżu Pachuca, miasta w stanie Hidalgo. Zasady uprawy są takie same jak dla pozostałych gatunków tego rodzaju. Zaleca się trzymanie małych siewek w cieniu i sporadyczne nawożenie w okresie wzrostu.
Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"Ciekawostka:
Opuncje mogą zimować pod śniegiem.
W polsce w ogrodach poradzą sobie gatunki, które znoszą mrozy do -29 st.C, a więc Opuntia phaeacantha, camanchica, longispina fragilis, brachyartha oraz humifusa. Można je znaleźć w niektórych sklepach internetowych, na wystawach kaktusów, rzadziej w kwiaciarniach.
Źródło: Magnolia nr.2 (34) luty 2015
Na wesoło :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz