ALOE RAUHII CV. SNOWFLAKE

Aloe rauhii cv. snowflake - gatunek z pod rodziny złotogłowowych. Występuje naturalnie na południu Madagaskaru, na terenie dawnej prowincji Toliara.
Aloes rauhii trzymany w styczniu i lutym w cieple, zakwita. Osadzone na długich pędach kwiatostany pojawiają się wiosną i latem. Gdy miną ostatnie przymrozki, warto  roślinę wystawić do ogrodu, najpierw w miejsce lekko ocienione, dopiero później na pełne słońce. Nie wolno jej narażać na długotrwałe działanie deszczu, gdyż nadmiar wody jest bardzo szkodliwy. Aloes lubi ziemię przepuszczalną. Należy go podlewać umiarkowanie, dopiero wtedy, gdy podłoże w doniczce zupełnie wyschnie. Nawozimy w czasie intensywniejszego podlewania nie więcej niż raz w miesiącu.
Do rozmnażania najlepiej wykorzystać tworzące się liczne odrosty. Odrywamy je od rośliny matecznej i sadzimy w osobnej doniczce. Sukulenty te rozmnaża się też z nasion. Większość aloesów można wprawdzie zimować w ciepłym pokoju, ale zdrowsze będzie dla nich miejsce chłodne. Wtedy nie podlewamy ich już tak obficie.
Źródła: Wikipedia
           Elisabeth Manke "Kaktusy i inne sukulenty"

Ciekawostka:
SAGUAROWE BUTY
Dziuple wykute przez dzięciura kaktusowego pokrywają się od wewnątrz kalusem, trwałą i twardą tkanką, na tyle trwałą, że po śmierci saguaro i po rozłożeniu się jego miękkich tkanek, obok zdrewniałych szczątek można zobaczyć leżące nierozłożone kalusowe "dziuple", które swoją formą często przypominają właśnie buta.


Źródło: "Kaktusy i inne" No.1 vol.8


Na wesoło :)

Obowiązkowy element garderoby każdego miłośnika kaktusów :)

Źródło: Grafika Google

SANSEVIERIA TRIFASCIATA "HAHNII"

Sansewieria należy do rodziny Liliaceae. Nazwę swą wzięła od zazwiska włoskiego księcia Rimondo di Sanqro z San Severo, który żył w XVIII wieku. Pochodzi z zachodniej Afryki i jest uprawiana jako roślina pokojowa od stuleci. Choć znanych jest około 50 gatunków, tylko 5-6 uprawia się jako rośliny doniczkowe.

Bardzo popularna, niska forma sansewierii gwinejskiej dostępna pod nazwą Sansevieria trifasciata "Hahnii" jest tzw. sportem a więc formą powstała w wyniku naturalnej mutacji. Wysokość 15-20 cm. Z krótkiego kłącza wyrastają szeroko lancetowate liście, które tworzą otwarty lejek. Na szarozielonym tle występują nieregularne, ciemnozielone poprzeczne prążki. U podstawy tworzą się rozłogi.

Przy odpowiedniej pielęgnacji (jasne stanowisko, gruboziarniste, przepuszczalne podłoże, skąpe podlewanie) może uraczyć nas kremowo-zielonymi kwiatami, zebranymi w grona,osadzonymi na pędzie kwiatostanowym. Kwitnienie przypada na okres wiosenno-letni. Kwiaty mają delikatną woń a po przekwitnięciu usuwa się je.

Rośliny te nie przesadza się zbyt często, gdyż zakwita lepiej w przyciasnej doniczce. Rozmnaża się ją na wiosnę przez podział, jeśli chce się zachować cechy rośliny matecznej. Można też rozmnażać z sadzonek liściowych latem. Liść dzieli się na 8-centymetrowe odcinki, pozostawia do przeschnięcia a następnie sadzonkuje w ostrym pisaku. Ukorzenia się po ok. 1 miesiąca w temperaturze 21 st. Celsjusza ale otrzymane w ten sposób w ten sposób rośliny będą tylko zielone.Roślina długowieczna pod warunkiem, że nie zostanie zalana. 

Źródło: David Longman "Pielęgnowanie roślin pokojowych"

           Grafika Google

Ciekawostka:

Liście sansewierii zawierają dużo włókien podobnych do konopnych, które mogą posłużyć do produkcji np.lin.

Na wesoło :)

Smacznego :)

Źródła: Google.

ECHINOFOSSULOCACTUS ARRIGENS

Pod względem klasyfikacji jest to najbardziej problematyczny rodzaj w całej rodzinie. Jest zróżnicowany, nawet w obrębie jednego stanowiska. W 1935 roku wszystkie gatunki zostały na nowo przypisane do rodzaju Stenocactus, jednak większość hodowców używa starej nazwy Echinofossulocactus. E.arrigens wytwarza pędy o średnicy i
wysokości 7 - 7,5 cm składające się z 24 - 55 żeber. Zazwyczaj ma 3 - 4 cierni centralnych i 6 - 8 zewnętrznych. Kwiat osiąga średnicę 2 - 3 cm, a na białych płatkach ma czerwonobordowe smugi. Informacje na temat naturalnego środowiska są bardzo skąpe. Typowych przedstawicieli tego gatunku można spotkać na płaskim terenie z wapiennym substratem w pobliżu Pachuca, miasta w stanie Hidalgo. Zasady uprawy są takie same jak dla pozostałych gatunków tego rodzaju. Zaleca się trzymanie małych siewek w cieniu i sporadyczne nawożenie w okresie wzrostu.
Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

Ciekawostka:
Opuncje mogą zimować pod śniegiem. 
W polsce w ogrodach poradzą sobie gatunki, które znoszą mrozy do -29 st.C, a więc Opuntia phaeacantha, camanchica, longispina fragilis, brachyartha oraz humifusa. Można je znaleźć w niektórych sklepach internetowych, na wystawach kaktusów, rzadziej w kwiaciarniach.
Źródło: Magnolia nr.2 (34) luty 2015

Na wesoło :)

ESPOSTOA LANATA

Kolumnowe pędy tego gatunku tworzą łatwo rozgałęziające się krzaki wysokości do 4 m. Żebra i areole pokryte są grubą warstwą krótkich, białych lub czerwonawych cierni zewnętrznych, a najmłodsze części pędu warstwą długich, jedwabistych włosów. Białe kwiaty otwierają się o zmierzchu i wyrastają z bocznego cefalium. Ten kaktus daje również duże, czerwone owoce.Gatunek ten można spotkać w południowym Ekwadorze i północnych regionach Peru, gdzie tworzy gęste zarośla. Ze względu na niesamowity wzór cierni każda kolekcja zawiera rośliny z tego gatunku. Młode rośliny są niemal całkowicie pokryte delikatnymi, przypominającymi włosy cierniami, będącymi powodem popularności w kolekcjach. Uprawa jest łatwa - mogą rosnąć na ganku, ale źle reagują na podlewanie w gorące dni.                   CEFALIUM - górna zazwyczaj część pędu, na której skupione są areole. Z nich wyrastają kwiaty. Areole w cefalium są porośnięte włoskami, szczecinkami lub tzw. wełną. 

Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

           Grafika Google

Ciekawostka:
Dzięciur kaktusowy występuje na południowym zachodzie USA i północno-zachodnim Meksyku. Jest to typowy mieszkaniec terenów gdzie rosną saguaro. Wykuwa on dziuple w saguaro i innych drzewach, w których się potem gnieździ, i które po jego opuszczeniu służą innym ptakom. Jest wszystkożerny, m.in. żywi się owocami i nektarem saguaro. Jak pokazały badania, nasiona saguaro przechodzą nieuszkodzone przez układ trawienny dzięciura, co sugeruje że przyczynia się on do rozsiewania nasion tego kaktusa.
Źródło: "Kaktusy i Inne"     

EUPHORBIA FEROX (WILCZOMLECZ UZBROJONY)

Rodzina wilczomleczy pod względem liczebności zajmuje czwarte miejsce na świecie. Kuzyni rozsiani są po całej kuli ziemskiej. Mieszkają w strefach o umiarkowanym i ciepłym klimacie. Wygląd wilczomleczy jest różnorodny, czasami przypominają kaktusy a niekiedy zwykłe byliny.

Euphorbia ferox pochodzi z południowej Afryki. Niewysoki sukulent, rozgałęziający się u nasady, najdorodniejsze okazy wraz z odrostami mogą mieć 60 cm średnicy i 20 cm wysokości. Pędy natomiast osiągają 5 cm, kolce liczne, długie (do 6 cm) czerwonawo-fioletowe z wiekiem szarzeją. Są pozostałościami pędów kwiatowych. 

Lubi jasne miejsce, ale dobrze się czuje także w rozproszonym świetle. Podlewamy oszczędnie, ale regularnie. Latem zasilamy raz w tygodniu nawozem do kaktusów. Roślinę przesadzamy w miarę wzrostu rośliny. Dno doniczki powinno być dobrze zdrenowane. Roślina zawiera trujący sok mleczny. Latem można wystawić ją na zewnątrz.

Ciekawostki na temat aloesu ciąg dalszy:

• Mahatma Ghandi stosował aloes w okresach postów jako pokarm oraz środek do oczyszczenia organizmu;
• W 1934 roku aloes zaczął być powszechnie wykorzystywany przez Dr Collins do leczenia oparzeń i owrzodzeń skóry, ograniczając liczbę przeszczepów;
• W 1964 roku w "Jornual of American Ostheopathic Association" opublikowano hamujący wpływ aloesu na rozwój bakterii typu gronkowiec i salmonellę. Od tego czasu zaczęły się intensywne badania na temat wpływu aloesu na inne schorzenia np. trądzik, owrzodzenia, wypadanie włosów itp.;
• Aloes w swojej skórce posiada substancje przeczyszczające aloinę i emodynę, które stanowią swoistą ochronę miąższu przed światłem zewnętrznym. Należy wspomnieć, że dzięki temu, liści aloesu w stanie naturalnym nie zjadają żadne zwierzęta, nie siadają na nich żadne owady oraz nie atakują szkodniki. Przed produkcją kosmetyków i suplementów diety usuwana jest  uczulająca skórka.

Źródło:http://salonolwin.pl/historia-prawdziwa-aloesu-ciekawostki-temat-aloesu/

Na zdrowie!  :)

Źródło:Grafika Google