OPUNTIA DILLENII

Ten niski, mocno rozgałęziający się kaktus może osiągać 3 m średnicy i tworzyć duży, solidny pień. Poszczególne człony są owalne, długości ok. 40 cm, szerokości 4 cm, jasnozielone. Liczba cierni wyrastająca z każdej areoli jest różna, choć zazwyczaj nie przekracza 10. Glochidy są bardzo cienkie i zakrzywione. Ten wyjątkowy kaktus ma cytrynowożółte lub czerwonawe kwiaty, a dojrzałe owoce są czerwone i gęsto pokryte glochidami.

Teraz trudno ustalić, skąd pochodzi ten gatunek, gdyż rośnie na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, na Bermudach i Kubie. Występuje tż w środowisku naturalnym w południowych Indiach, a nawet w Australii, dokąd został sprowadzony. Ze względu na rozmiary, niezbyt często można go spotkać w kolekcjach, jednak uprawa jest łatwa. Oddzielone człony łatwo się ukorzeniają a rośliny dobrze znoszą niektóre błędy hodowcy. Niestety w chłodnym klimacie kwiaty pojawiają się po wielu latach. 

Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

Źródło: Grafika Google

1l spirytusu,

2l wody,

450 – 500g cukru (fruktozy) – istnieją przepisy nawet do 800g cukru,

18 czerwonych owoców opuncji (ja użyłam też żółtych),

laskę wanilii (ja nie dodałam).

WYKONANIE :

Owoce opuncji przekrajamy na pół i wykrajamy miąższ małą łyżeczką.

Uwaga : czynność tą najlepiej wykonywać w rękawiczkach, ponieważ opuncjama maluśkie, cienkie i często niewidoczne kolce!!

Miąższ z owoców (i wanilię) zgniatamy i zalewamy alkoholem i pozostawiamy na 7 dni.

Po 7 dniach odcedzamy miąższ. Gotujemy wodę z cukrem, studzimy i mieszamy z alkoholem.

Pozostaje nam ponalewanie do butelek i czekanie nastepnych 21 dni do pierwszego spożycia.

Po 21 dniach próbujemy. 

Źródło: http://qchnia.wordpress.com/2008/09/28/likier-z-opuncji/

Na wesoło :)

Świetny gadżet na telefon dla prawdziwego miłośnika kaktusów :)

EUPHORBIA TRIGONA (WILCZOMLECZ TRÓJŻEBROWY)

          Moje dwa największe okazy - BOLEK (2.10) i LOLEK (1.66)

  Wilczomlecze występują prawie na całej kuli ziemskiej. Wszystkie mają sok mleczny o działaniu drażniącym skórę. Wygląd wilczomleczy jest różnorodny, czasami przypominają kaktusy, a niekiedy zwykłe byliny.

Wilczomlecz trójżebrowy (Euphorbia trigona). Rodzaj obejmuje 2000 gatunków roślin jednorocznych, dwuletnich, bylin, krzewów i drzew. Wilczomlecz trójżebrowy to sukulent pędowy o kandelabrowym pokroju, podobny i często mylony z kaktusem. Pędy ma kanciaste, ciemnozielone, z trzema lub czterema silnie spłaszczonymi żebrami, ciernie bardzo krótkie (5 mm), liście odwrotnie jajowate, osadzone w górnej części pędów. Tak jak inne rośliny z tego rodzaju zawiera biały, kleisty sok mleczny, który jest trujący i działa drażniąco na skórę.

Rozmiary Osiąga do 200-250 cm.

Odmiany Wilczomlecz trójżebrowy (Euphorbia trigona) f. rubra - niezwykle efektowna odmiana o czerwonych pędach i listkach.

Kwitnienie Wilczomlecz trójżebrowy nie zakwita w domowych warunkach.

Stanowisko Podłoże bardzo przepuszczalne - specjalna ziemia do kaktusów wzbogacona w kompost liściowy. Miejsce bezpośrednio nasłonecznione. Znosi okresową suszę i niedobór światła.

Wilgotność powietrza Nie zraszamy.

Podlewanie i nawożenie Wilczomlecz trójżebrowy podlewamy umiarkowanie, zaczynamy wiosną co dwa tygodnie, a latem co tydzień. Ziemia musi przesychać między kolejnymi podlewaniami. Zimą nie podlewamy. Zasilamy płynnym nawozem wieloskładnikowym.

Pielęgnacja Rośliny o małych wymaganiach, jednak należy zapewnić im odpowiednie podłoże i drenaż, gdyż bardzo łatwo zagniwają. Przy pracy z roślinami zakładamy rękawiczki ochronne, a nawet okulary.

Przesadzanie Przesadzamy w miarę wzrostu rośliny. Dno doniczki musi być dobrze zdrenowane, wysypujemy je żwirem lub kamieniami, które przy większych okazach dodatkowo dociążą donicę.

Rozmnażanie Sadzonki wierzchołkowe. Po cięciu zanurzamy koniec sadzonki w wodzie, by zatamować wypływanie soku. Po obeschnięciu rany ukorzeniamy w bardzo przepuszczalnym podłożu, np. w żwirze i podlewamy po 3 tygodniach.

Najczęstsze choroby i szkodniki Zalanie roślin prowadzi do zgnilizny. Przędziorki, mszyce, wełnowce.

Źródła:  http://www.e-ogrody.pl/Ogrody/encyklopedia_roslin/p/Wilczomlecz%20tr%C3%B3j%C5%BCebrowy/161609609

Elisabeth Manke "Kaktusy i inne sukulenty" 

          NA WESOŁO:)

                                   Wyglądają na wygodne :)

HILDEWINTERA AUREISPINA

 

Hildewintera aureispina
Syn:Cleistocactus aureispina
       Winteria aureispina 

Hildewintera aureispina jest rośliną kolumnową, rozgałęzioną, płożącą się o zielonych pędach długości do 1,5 m i średnicy 2,5 cm, mających po 16-17 żeber. Z areoli wyrasta po około 50 żółtych cierni, długości od 4 mm do 1 cm. Kwitnie latem w dzień; kwiaty, długości 4-6 cm i średnicy 5 cm, są różnej barwy i mają czerwonawą pręgę przez środek płatków. Wymaga nasłonecznionego miejsca, podstawowego podłoża; temperatura minimalna 10 stopni C.



Po raz pierwszy natrafiono na ten gatunek niedawno (1958). Rośnie on na stromych zboczach i skalistych półkach w Agua Clara, w boliwijskiej prowincji Florida. Swą popularność wśród hodowców zawdzięcza nie tylko charakterystycznej sylwetce, ale także pięknym cierniom, wspaniale kontrastującym z kwiatami. Uprawa jest bardzo łatwa. Rośliny potrzebują dużo miejsca, by mogły się płożyć, i mogą być sadzone w koszach wiszących w szklarni, a latem na powietrzu. Rozmnaża się je z nasion i odciętych fragmentów. 
Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

Ciekawostka:

HILDEWINTERA AUREISPINA 'CRISTATA'

W tym przypadku płożący się pęd zmutował w formę grzebieniastą, tworzącą całkiem duże i eleganckie grzebienie ze złotym uciernieniem. Zazwyczaj rośliny te rozmnażane są z odciętych fragmentów pędu, jednak w celu podkreślenia piękna, można je także szczepić na silnych,wysokich podkładkach. 

Na wesoło :)

Do długich i krótkich włosów - polecam :)

NOTOCACTUS LENINGHAUSII

Frederico Guillermo Leninghaus, kolekcjoner kaktusów pracujący w Brazylii, przesłał pierwszy okaz tego gatunku do Europy w roku 1894. Rok później został sklasyfikowany jako Pilocereus leninghausii. W środowisku naturalnym wygięty lub pochylony kolumnowy pęd osiąga 90 cm wysokości przy średnicy ok.10 cm. Pochyły szczyt pokryty jest licznymi, cienkimi cierniami. Pęd składa się z ok. 30 żeber, ich krawędzie są gęsto usiane wełnistymi areolami, z których wyrasta 15-20 cienkich cierni zewnętrznych i 3-4 grubszych cierni centralnych. Żółte kwiaty pojawiają się na szczycie i kwitną 4-5 dni, a ich średnica dochodzi do 6 cm. 

Obszar występowania tego gatunku został określony bardzo ogólnie jako teren brazylijskiego stanu Rio Grande do Sul. Wiadomo jedynie, iż rośnie na wapiennych ścianach skalnych, takich jak w miejscu, gdzie został odkryty w pobliżu Montenegro, a także na północ od Canela, gdzie zebrał go F.Ritter. Gatunek ten może być rozmnażany z nasion, jednak siewki w pierwszym sezonie rosną wolno, a wzrost przyspiesza w drugim roku po wysianiu. Wymagają lekko kwaśnego podkładu i w młodości najlepiej rosną w częściowym cieniu. Kilka kaktusów w jednej płytkiej doniczce może wyglądać imponująco. To również zachęca je do rozwijania pokaźnego systemu korzeniowego. 

Źródła: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"  

Źródło: Grafika Google

Na wesoło :)

 Smacznego!

        Zaskakujące zastosowania kaktusów:

• Stosowanie kaktusów jako środek do wytwarzania czerwonego barwnika (opuncja).
• W przypadku odpowiednio dużych i zdrewniałych gatunków - materiał na opał.
• Niektóre mogą być stosowane jako oczyszczający szampon a nawet ekologiczny płyn do mycia naczyń.
• Owoce i nasiona niektórych gatunków wykorzystuje się przy produkcji egzotycznych win oraz wódki (popularnej szczególnie w Meksyku Tequili).

Źródło:http://polki.pl/we-dwoje/zaskakujace;wlasciwosci;kaktusow,artykul,32783.html

EUPHORBIA LACTEA CRISTATA

Wilczomlecz mleczny (Euphorbia lactea) To kandelabrowa roślina osiągająca kilka metrów wysokości. Natomiast jego forma grzebieniasta 'Monstruosa' rozrasta się szeroko na kształt koguciego grzebienia. Może mieć białawy, różowy lub zielony odcień. Okazy, które wyglądają jak drzewko, szczepione są na fragmencie pędu typowej rośliny.
Wilczomlecze występują prawie na całej kuli ziemskiej. Gatunki głównie pochodzą z Afryki. Wszystkie mają sok mleczny o działaniu drażniącym skórę. Przy przesadzaniu lub rozmnażaniu należy bardzo uważać, żeby nie dostał się on do oczu. Wygląd wilczomleczy jest różnorodny, trudno więc je opisać w kilku słowach. Czasami przypominają kaktusy a czasami byliny. Wilczomlecze wymagają latem miejsca ciepłego i słonecznego. Zimą pomieszczenie musi być jasne, ale nie tak chłodne jak dla większości sukulentów. Odpowiednia temperatura to 15 stopni Celsjusza. Wszystkie wilczomlecze dobrze znoszą suche i ciepłe powietrze w pokoju. Rośliny te należy uprawiać w żyznej, lekko przepuszczalnej ziemi. Latem powinny być obficie podlewane, podobnie zimą w ciepłym pomieszczeniu. 
Źródła: E. Manke "Kaktusy i inne sukulenty"
            http://www.e-ogrody.pl/Ogrody/51,113408,7374871.html?i=1

Porada: Kaktusy zasilamy po raz ostatni w sierpniu, dzięki czemu ich pędy przestaną jesienią tak intensywnie rosnąć jak latem. Do pomieszczenia zimowego przenosimy rośliny "dojrzałe", mocne. Zimowe niedobory składników pokarmowych uzupełniamy, przesadzając rośliny wiosną do świeżego podłoża.

Na wesoło :) 

Serdecznie zapraszam :

http://muzykawmoichoczach.blogspot.com/