niedziela, 28 grudnia 2014

GASTERIA BICOLOR VAR. BICOLOR

Gasteria bicolor var. bicolor - rodzaj sukulenta pochodzącego głównie z przylądkowej części południowej Afryki. Doskonale nadaje się do uprawy w mieszkaniu. Liście mają wymiary 5 - 20 cm długości i 2.5 cm szerokości. Na brzegu blaszki liściowej występuje jasny pasek w kolorze identycznym jak cętkowanie naskórka, który jest gładki. Wierzchołek liścia ostro zakończony. Rośliny te posiadają układ liści naprzeciwległy. Kwiaty mogą być wytwarzane w dowolnej porze roku, ale szczyt kwitnienia przypada w środku zimy i trwa do wiosny. Kwiatostan to wydłużone grono, znacznie wyższy od liści, osiągając ok. 150 cm wysokości. Kwiaty długości 12 - 15 mm, zwisające, cylindryczne (rurkowate), rozdęte u podstawy (łac. gaster = żołądek, nazwa rodzajowa pochodzi właśnie od kształtu kwiatów) i czerwono różowe. Kapsułka nasiona ma wymiary 12-14 mm i zawiera małe, czarne nasiona o średnicy 2 - 3 mm. Gasteria bicolor var. bicolor jest endemitem występującym w Eastern Cape (Grahamstown). Porasta stanowiska cieniste, pośród kolczastych zarośli gdzie gleba jest płytka często kamienista, a jej podstawę stanowi piaskowiec. Klimat jest suchy oraz gorący, w zimie mróz jest niewielki albo nie występuje. W okresie letnim występują opady w przedziale 500 - 600 mm, natomiast zimą zdarzają się sporadycznie zimne fronty przynoszące obfite opady. Gasteria bicolor var. bicolor jest w stanie przetrwać dość długi okres suszy. 
Gasteria w warunkach domowych jak każdy sukulent doskonale radzi sobie w temperaturze pokojowej. Zimą roślina przechodzi okres spoczynku, dlatego też zapewniamy jej niższą temperaturę ok. 10 stopni Celsjusza. W okresie wegetacji Gasterię podlewamy nie za często, zawsze kontrolując podłoże, które nie może być za mokre. W tym okresie należy podlewać roślinę nawozem przeznaczonym dla kaktusów i innych sukulentów, co ok. 2 tygodnie. Roślina ta nie lubi przeciągów, ale lubi świeże powietrze, tak więc na okres letni możemy wynieść ją  na balkon lub do ogrodu. 
System korzeniowy Gasterii nie jest głęboki, tak więc nie ma konieczności nabywania głębokich doniczek, lepiej zakupić płytszą ale szerszą co jest uzasadnione, gdyż gasteria wytwarza odrosty przylegające do rośliny matecznej z czasem tworząc zwarte "kolonie". Rośliny przesadzamy co kilka lat wczesną wiosną w razie konieczności w innym terminie. Rozmnażanie gasterii bicolor var. bicolor odbywa się zazwyczaj metodą wegetatywną poprzez oddzielanie młodych odrostów. Rzadziej stosuje się nasiona ale nie znaczy to, że rozmnażanie z nasion jest trudne. 


 Ciekawostki na temat aloesu ciąg dalszy: 
  • Aleksander Wielki najechał i podbił wyspę Sokotra, tylko i wyłącznie dla rosnącego tam aloesu, którym jego żołnierze mogli leczyć rany wojenne;
  • Rzymianie wykorzystując wiedzę Egipcjan, dorzucali do ekwipunku liście aloesu;
  • Zapis o aloesie znalazł się również we fragmentach Biblii, w "Księdze Liczb" "...aloes, który Pan posadził...";
  • Aloes był podstawowym ekwipunkiem na statku Krzysztofa Kolumba. To właśnie on przywiózł i podarował Indianom tą magiczną roślinę;
  • W domach kolumbijskich nad drzwiami wejściowymi i w pokojach gościnnych, do dziś wiesza się aloes pobłogosławiony przez szamana z Amazonii, Guajiry lub Putumayo. Jest to symbol, który ma odstraszać złe duchy oraz zapewnić szczęście i bezpieczeństwo. Aloes bez wody i światła powinien zostać świeży, a nawet niejednokrotne zakwitnąć. Oznacza to szczęście dla domowników. W przypadku kiedy aloes wyschnie, wierzy się że wessał złą energię. Aloes przewiązany zieloną tasiemką przywołuje szczęście a czerwoną miłość.
Źródło:http://salonolwin.pl/historia-prawdziwa-aloesu-ciekawostki-temat-aloesu/

Na wesoło :)

Na kaktusie :)













Źródła:Grafika Google

sobota, 20 grudnia 2014

ECHINOCEREUS PECTINATUS

Dla hodowców jest to jeden z najlepiej znanych kaktusów, jednak duża różnorodność roślin w zależności od miejsca i rozległe obszary, na których występuje sprawiają, iż stanowi on jeden z najtrudniejszych problemów dla taksonomistów. Zwykle pojedynczy kolumnowy pęd na starość może się rozgałęziać. Osiąga wysokość do 30 cm przy średnicy 5-9 cm. Areole są gęsto osadzone, z każdej z nich wyrasta do 15 różowych lub szarawych cierni bocznych. Swoją nazwę zawdzięcza grzebieniastemu ułożeniu zewnętrznych cierni (uciernienie grzebieniaste). Rurka kwiatowa pokryta jest białymi, szklistymi cierniami a kwiat może osiągać średnicę 12 cm. Płatki są różowofioletowe, blednące w kierunku gardzieli, gdzie mogą zmieniać kolor na żółty. Owoc, okrągła jagoda, pokryty jest kępkami twardych cierni. W naturze występuje na rozległych terenach w wielu północnych stanach Meksyku, gdzie rośnie zarówno na otwartych przestrzeniach w pełnym słońcu jak i w cieniu krzewów i traw. Najchętniej porasta płaskie tereny leśne lub łagodne zbocza wapienne. Jest bardzo popularnym kaktusem w kolekcjach, jednak kwitnie niezbyt chętnie, a siewki osiągają dojrzałość po 7 latach. Wymaga dobrze przepuszczalnego podłoża, najlepiej wzbogaconego minerałami. Rośliny nie powinny być nadmiernie podlewane w zimnych okresach, bo mogą szybko zgnić. 
Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

Ciekawostka:

Na Wesoło :)
Salaterka na sałatkę z kaktusa :)
Źródło: Grafika Google

sobota, 13 grudnia 2014

ASTROPHYTUM ORNATUM


Jest to bezsprzecznie największy przedstawiciel rodzaju i może osiągać wysokość 90 cm przy średnicy pędu dochodzącej do 30 cm (największe giganty w naturalnym środowisku mają ok. 180 cm!). Na ostrych krawędziach żeber umieszczone są wełniste areole, z których wyrastają ciernie długości 5-7 cm, w kolorach od żółtego do brązowego. Ze względu na kształt żeber, kolor naskórka, długość cierni, wielkość kwiatów i liczbę plamek opisano wiele form, ale podział ten traci na znaczeniu. A. ornatum jest bardzo zróżnicowanym gatunkiem i możliwe jest spotkanie wszelkich opisanych do tej pory wersji w jednej lokalizacji. Dlatego też specjaliści rozróżniają wszystkie Astrophytum (inne też) głównie na podstawie miejsca występowania. obecnie znanych jest kilka obszarów typowych dla tego gatunku, a najbardziej znany znajduje się w pobliżu małego miasteczka Metztitlan w stanie Hidalgo. A. ornatum jest bardzo jest rozpowszechniony w kolekcjach, a kilka kwitnących jednocześnie roślin to uczta dla oka, nie tylko ze względu na piękno kwiatów, ale także różnorodne ułożenie cierni , plamek i innych cech. Niestety pierwsze kwiaty tego kaktusa pojawiają się nie wcześniej niż po piętnastu latach od wykiełkowania.  
Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"
          Grafika Google

Sałatka z kaktusa.
Składniki:
2 kawałki kaktusa 
2 pomidory
Sos:
2 łyżki oliwy z oliwek
1 łyżka sosu sojowego (Bragg Liquid Aminos)
1 łyżeczka nasion chia (szałwii hiszpańskiej)
1/2 ząbku czosnku (wyciśnięty przez praskę)
1/2 łyżeczki octu jabłkowego lub soku z cytryny
Przygotowanie:
Kaktus ma sporo igieł, więc należy je dokładnie usunąć i dobrze wymyć. Następnie pokroić w cienkie paski (tuż przed podaniem). Połączyć z pokrojonymi pomidorami i sosem. 
Źródło: Google

Na wesoło:)

Oryginalna fryzura :)








Źródło: Grafika Google

wtorek, 9 grudnia 2014

ALOES ARISTATA (ALOES OŚCISTY)


Sukulent pochodzący z krajów południowej Afryki. Jego lancetowate liście są grube i mięsiste, tworzą rozetę. Ich powierzchnię pokrywają jasne wyrostki wyglądające jak kolce. Z jej środka, najczęściej wiosną wyrasta pęd kwiatowy, czasem jest ich kilka. Kwitnienie trwa kilka dni. Pomarańczowe, czerwone czasem żółte kwiaty, w zależności od odmiany, zebrane są na górnej części pędu w grono. Stanowisko słoneczne i ciepłe. Podłoże przepuszczalne, przeznaczone dla sukulentów. Do sadzenia polecane są płytkie naczynia. Zimą podlewamy rzadko, raz w tygodniu niewielką dawką wody. Latem w okresie wzrostu częściej ale również niewielką ilością wody. Nie należy moczyć rozety przy podlewaniu ze względu na możliwość spowodowania gnicia rośliny. Rozmnażamy przez pojawiające się odrosty. Można je oddzielić od rośliny matecznej kiedy mają już kilka listków i wytworzone korzenie. 

Ciekawostki na temat Aloesu:
  • Aloes ma około 300 odmian z czego 5 ma właściwości lecznicze: Aloe barbadensis Miller (Aloe Vera), Aloe perryi Baker, Aloe arborescens Miller (aloes drzewiasty) Aloe saponaria i Aloe ferox (aloes uzbrojony);
  • Aloes w starożytności był używany jako pachnidło (żywice aloesu ścierano na proszek), używane do skrapiania pościeli, odzieży i całunów pogrzebowych;
  • Aloes był tratowany jako symbol życia po śmierci. Sadzono go dookoła piramid, cmentarzy (wciąż się tak robi) i dawno w prezencie podczas pogrzebu. Według wierzeń wyznaczał drogę faraonom do królestwa umarłych;
  • Starożytni Egipcjanie uważali, że "krew" aloesu dodawała urody, zdrowia i zapewniała nieśmiertelność;
  • Dla Mahometan był symbolem dobrobytu i zdrowia. Zawieszano go nad drzwiami domu, jako symbol odbytej pielgrzymki do Mekki (robi się tak do dziś);
  • Nefretete i Kleopatra stosowały aloes dla poprawy urody i zachowania młodości skóry. Kleopatra używała pudru z aloesu, który miał rozświetlać jej oczy oraz kąpała się w jego soku;
Ciąg dalszy nastąpi...


Źródło:http://salonolwin.pl/historia-prawdziwa-aloesu-ciekawostki-temat-aloesu/
          Grafika Google

Na wesoło :)


Źródło: Grafika Google

sobota, 29 listopada 2014

NOTOCACTUS MAGNIFICUS






Pęd tego pięknego przedstawiciela rodzaju jest początkowo kulisy,u dojrzałych roślin staje się kolumnowy, a wysokość jest trzykrotnością średnicy, która zazwyczaj nie przekracza 15 cm. Pokryty jest ciekawym niebieskozielonym naskórkiem, który wspaniale komponuje się z zestawieniem kolorów cierni i kwiatów. U dojrzałych osobników 11-15 wyraźnych żeber ma krawędzie pokryte wełnistymi areolami stykającymi się ze sobą. Z każdej areoli wyrasta 12-15 miękkich, żółtych cierni, z których najdłuższy może mieć 2 cm długości. Kwiaty o średnicy 3,75-5 cm rozkwitają na szczycie rośliny. Po zapłodnieniu przekształcają się w kuliste owoce o średnicy 1,25 cm, wypełnione czerwonawo brązowymi nasionami o długości 1 mm. Notocactus magnificus został po raz pierwszy odkryty w środowisku naturalnym w 1964 roku, w górach Serra Gerral, w brazylijskim stanie Rio Grande do Sul, przez L. Horsta i F. Rittera. Rośnie tam w ciepłym, podzwrotnikowym klimacie o dość dużej wilgotności powietrza. Jest to naprawdę bardzo ładny kaktus, podobający się zarówno laikom jaki i ekspertom. Uprawa nie jest szczególnie skomplikowana, jednak potrzebny jest kwaśny podkład i częściowy cień. 

Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"





Ciekawostka:

Nietypowy wypadek w Arizonie. Kaktus z gatunku Saguaro pod naporem wiatru  rozsypał się na stojący obok dom.

Źródło:Google

Na wesoło :) 


Źródło: Grafika Google

sobota, 22 listopada 2014

MAMMILLARIA KARWINSKIANA


Mammillaria karwinskiana to ciemnozielony lub niebiesko-zielony kaktus o pojedynczym, kulistym pędzie do krótko cylindrycznego; czasem tworzy rozgałęzienia. Średnica pędu do 12 cm, 8-20 cm wysokości. Promieniowe ciernie (zwykle 6), są proste lub lekko zakrzywione, kremowe do czerwono brązowych. Środkowe ciernie – brak. Kwiaty małe, lejkowate, białe i purpurowo-czerwone, długości 25 mm, średnicy 15 mm. Zakwitają wczesną wiosną. Owoce czerwone, wydłużone bardzo atrakcyjne. Gatunek bardzo zmienny. Mammillaria (inna nazwa: wymion) to najliczniejszy rodzaj wśród całej rodziny kaktusowatych, obejmuje ok. 300 gatunków. Rośliny swym wyglądem przypominają poduszeczki do igieł. Zwykle tworzą kępy i niezawodnie kwitną. Areole tworzą się na brodawkach, a nie na żebrach. Kwiaty rozwijają się w zagłębieniach między brodawkami. Owoce początkowo niewidoczne, po pewnym czasie (niekiedy po roku) ukazują się z zagłębień. Wrażliwe na mróz, należy zapewnić min. 5-10 st. C.


Gatunek łatwy w uprawie, z czasem tworzy duże kępy. Mamilarie w większości gatunków mogą mieć trochę cienia (najlepiej po południu) ale M. karwinskiana potrzebuje maksimum słońca. Pozytywnie przetestowane na zimno – 8 st.C, przez krotki czas, wysuszone i przy suchym powietrzu. Można je uprawiać na domowych parapetach lub w ciepłych szklarniach. Sadzi się je w przewiewnym, mocno przepuszczalnym podłożu. Typowa mieszanka składa się z 2-3 części torfu lub kompostu ze świeżej ściółki leśnej, 1,5 części piasku, 1,5 części kruszywa ceglanego, 2 części ziemi gnojowej i 1 części ziemi darniowej. Ilość składników zmieniamy w zależności od tego do jakich kaktusów jest przeznaczona. Podlewać umiarkowanie, systematycznie, tak aby ziemia pomiędzy jednym a drugim podlewaniem zupełnie nie wyschła. Od połowy wiosny do końca lata, co 6-8 tygodni nawozimy je nawozem z niską zawartością azotu. M. karwinskiana nie lubi zimowego podlewania. W stanie suchym mogą wytrzymać temperaturę -4 st. C. Przechowujemy je zwykle w temperaturze +10 st. C, podlewając bardzo oszczędnie, tylko tak aby nie zwiędły. Przesadzamy wiosną co 3-4 lata.

Rozmnażanie: Najlepiej z nasion, które bardzo dobrze kiełkują w temperaturze 20-22 st. C.
Szkodniki i choroby: Jeśli będą zbyt mocno podlewane podatne są na gnicie i choroby grzybowe. Problemy mogą sprawiać wełnowce, przędziorki i tarczniki.
Źródła:https://pl-pl.facebook.com/KaktusyISukulenty/photos/a.238727749586961.53521.204462823013454/238904119569324/




Ciekawostka :




Największym szlagierem Parku Saguaro jest bez wątpienia kandelabrowy saguaro, osiągający wysokość do dwudziestu metrów, wiek ponad dwieście lat, a wagę powyżej ośmiu ton.




Źródło:http://turystyka.wp.pl/gid,15585758,kat,1036543,title,Kaktusy-giganty-Krolowie-pustyni,galeria.html?ticaid=113d95



Na długie jesienne i zimowe wieczory - kaktusy na drutach i szydełku :)



sobota, 15 listopada 2014

EPIPHYLLUM ACKERMANNII


Rośliny te pochodzą z Meksyku, Peru i Boliwii, gdzie rosną w lasach jako epifity. Nie są typowymi kaktusami. Ich spłaszczone lub trójkanciaste pędy przypominają liście i pozbawione są cierni. Ze względu na kształt pędów nazywane bywają kaktusami liściastymi. Kwiaty epifylów mają ogromne rozmiary i rozwijają się nocą. Są barwy czerwonej w różnych odcieniach. Kwiaty niektórych gatunków roztaczają wspaniały zapach. Uprawiane są przeważnie mieszańce, doskonale przystosowane do naszych warunków mieszkaniowych, mające kwiaty większe niż gatunki.
Epifylum łatwo pielęgnować. Można je wystawić już od maja na zewnątrz, gdyż dopływ świeżego powietrza warunkuje prawidłowy rozwój rośliny. Miejsce nie może znajdować się w pełnym słońcu. Najlepszy jest cień lub też półcień, w przeciwnym razie pędy mogą ulec poparzeniu. Przybierają wówczas rdzawą barwę. Ze względu na rozbudowany system korzeniowy kaktusy z tego rodzaju botanicznego wymagają obszernych doniczek. Wypełnia się je żyzną i przepuszczalną ziemią. W okresie wzrostu trzeba rośliny obficie podlewać i zasilać co dwa tygodnie nawozem nie zawierającym wapnia. Na krótko przed zakwitnięciem należy pamiętać o zraszaniu pędów. Epifylum doskonale nadaje się do uprawy metodą hydroponiczną. Zimą rośliny wymagają nieco niższej temperatury niż latem i mniej obfitego podlewania. Optymalna temperatura 12 stopni Celsjusza. W żadnym wypadku nie może być niższa! Epifylum rozmnaża się poprzez podział większych okazów, odejmowanie odrostków lub sadzonkowanie. Sadzonki przed posadzeniem w wilgotnej ziemi muszą przez kilka dni obeschnąć. 
Gdy tylko pojawią się pierwsze pąki kwiatowe rośliny nie można przestawiać w inne miejsce. W przeciwnym razie pąki opadną. 
Źródło: Elisabeth Manke "Kaktusy i inne sukulenty"




Ciekawostka:

MASAŻ KAKTUSEM
Masaż o nazwie Hakali wykonuje się łodygami kaktusa pozbawionymi cierni.Do tego stosuje się specjalną, odmładzającą mieszankę, sporządzoną z miąższu kaktusa, jego kwiatów oraz pulque (napój alkoholowy). Zabieg ten wspomaga usuwanie toksyn i silnie nawilża skórę, pozostawiając ją odmłodzoną i odświeżoną.


Na wesoło :)







Coś dla prawdziwej damy. :)




Źródło: Grafika Google


środa, 12 listopada 2014

TEPHROCACTUS ARTICULATUS VAR. PAPYRACANTHUS



Gatunek typowy jest bardzo zróżnicowany, jednak kaktusy tej odmiany są niezapomniane, gdyż na charakterystycznych członach mają bardzo nieliczne, płaskie, przypominające papier ciernie. T. articulatus var. papyracanthus tworzy niskie krzaki z poszczególnymi fragmentami długości 5 cm i o średnicy 3,2 cm. Są jednak skrajne formy z członami długości 15 cm! Białe kwiaty  o średnicy 5 cm, z żółtymi pylnikami, rozkwitają latem na najmłodszych członach i kwitną przez 2-3 dni. Występuje na północnych obszarach Argentyny, aż do Mendoza, i zazwyczaj rośnie na dużej wysokości. Hodowcy rozmnażają te rośliny, ukorzeniając odcięty człon. Po ok. tygodniu suszenia w zacienionym , suchym miejscu, mogą być sadzone w mieszance piasku i torfu lub czystym perlicie, gdzie ukorzeniają się po ok. 2 miesiącach. Wtedy można przesadzić je do doniczki wypełnionym odpowiednim podkładem. Rośliny wymagają zimowania w niskiej temperaturze i dość wczesnego wybudzenia z okresu spoczynku na początku sezonu, jednak skłonienie ich do kwitnięcia jest szczególną sztuką. By odnieść sukces, należy spełnić podstawowe wymagania - duże naczynie i sporadyczne nawożenie w okresie aktywnego wzrostu.
Źródła: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"
           Grafika Google

Ciekawostka:
Grecy wierzą, że łatwo o nieszczęście, dlatego ważne jest zachowanie wszelkich środków ostrożności. Miejscem szczególnie zagrożonym jest dom. Przed złymi duchami i klątwami ochroni nas kaktus rosnący przy drzwiach. 




Na wesoło :)




Wyglądają na wygodne. ;)







Źródło: Google