MAMMILLARIA RHODANTHA var. RUBRA

Mammillaria rhodantha var. rubra; nazwa botaniczna podkreśla charakterystyczną dla tego rodzaju cechę: występowanie na korpusie brodawek zamiast żeber (łac. mamma-brodawka lub mamilla-brodaweczka).

Mammillaria rhodantha var. rubra rośnie w Meksyku w stanach Aguascalientes, Tlaxcala, Veracruz, Queretaro, Michoacan, Guanajuato, Hidalgo i Jalisco. Preferuje tereny górskie o piaszczystym i kamienistym podłożu między 1700 a 3300 m n.p.m. Jest kaktusem kulistym lub wydłużającym się, dorastającym do 40 cm wysokości. Zwykle rośnie w kępach. Posiada od 12-16 białych cierni bocznych długości 3-7 mm. i 3-4 brązowych centralnych cierni od 8-15 mm.

Kaktus ten kwitnie wiosną, kwiaty pojawiają się w zagłębieniach między brodawkami i zwykle tworzą wianuszek wokół wierzchołka rośliny. Około jedno-centymetrowe  talerzykowate i owadopylne kwiaty są zwykle koloru różowego lub purpurowego. Mammillaria ta kwitnie długo, najczęściej od wiosny do jesieni. Owoc wytwarzany jest wewnątrz pędu rośliny i wysuwany dopiero w odpowiednim stadium rozwoju. Zielonkawe lub bladoróżowe owocniki pozostają na roślinie aż do następnej wiosny.

Mammillaria rhodantha var. rubra nie jest gatunkiem zagrożonym, jest popularna i mało wymagająca, łatwa w uprawie i polecana dla początkujących hobbystów kaktusów. Lubi pełne nasłonecznienie i podstawowe podłoże kaktusowe. Latem  podlewamy rzadko lecz obficie. Zimą obniżamy temperaturę do około 5 st. Celsjusza i zaprzestajemy podlewania. U kaktusów z rodzaju Mammillaria często dochodzi do przerostu, przez co korzenie nie mogą utrzymać ciężaru całej rośliny przez co kaktus kładzie się lub wypada z doniczki. Mammillaria ta jest odporna na mróz i może wytrzymać temperaturę do -4 st. Celsjusza.

Kaktus ten został opisany w 1829 roku przez niemieckich botaników Christopha Fredricha Otto i Henricha Fredricha Link.

Pisanki :)

Źródło: http://krainafilcu.blogspot.com/2013/03/pisanki-z-weny-czesankowej_25.html

EUPHORBIA INGENS (WILCZOMLECZ WIELKI)

Wilczomlecze występują na pustyniach Afryki, Madagaskaru i wyspy Cejlon. Gatunek ten prawie nie posiada liści, lecz mięsiste łodygi, magazynujące wodę na okres jej niedoboru. Zaliczane są do sukulentów i wszystkie gatunki wilczomleczy posiadają trujący sok mleczny. Jednym z najatrakcyjniejszych jest Euphorbia ingens (Wilczomlecz wielki) dorastający sporych rozmiarów o zielonych, lśniących, grubych łodygach. Miejsce uprawy: jasne, słoneczne, także zimą. W miejscach zacienionych giną. Podlewanie: podczas wzrostu - wiosną i latem umiarkowane, pamiętając by przed następnym podlewaniem lekko przesuszyć podłoże. Zimą podlewamy rzadko, zależnie od temperatury w pomieszczeniu. Nie zraszamy. Wzbogaca powietrze w tlen i ozon, poprawia mikroklimat wnętrza.

CIEKAWOSTKA:
                                  NIEBEZPIECZNE EUPHORBIE
Na stronie www.theamateursdigest.com/epoisons.html można przeczytać relacje o tym czym może się skończyć"zabawa" z euforbiami, zwanymi po polsku również wilczomleczami. Właściciel ogrodu posadził sobie Euphorbię cooperi i podczas prac ogrodniczych, przypadkowo uderzył szpadlem w jej korzeń, czym spowodował tryśnięcie w oczy jej trującego lateksu. Właściciel ogrodu wzroku wprawdzie nie stracił, lecz przez tydzień mocno cierpiał i leczył się, przy czasowej ślepocie na jedno oko i jego trwałym lekkim uszkodzeniu. Nie tylko Euphorbia cooperi jest tak niebezpieczna-kilka innych euphorbi również może spowodować ślepotę. Dla niektórych gatunków odnotowano zgon w skutek przypadkowego spożycia nawet małej ilości ich trucizny.
Źródło: "Kaktusy i inne" no.3 vol.8

Pobudka!!! :)

Źródło: Grafika Google

MELOCACTUS MATANZANUS

Melokaktusy były jednymi z pierwszych kaktusów, które dotarły do Europy. Już w XVI wieku przywożono je w dużej ilości z Nowego Świata, stanowiły one jednak tylko przez krótki czas ozdobę ogrodów i kolekcji. Ich uprawa w warunkach europejskich jest bowiem niełatwa. Rodzaj ten zyskał więc sobie wśród miłośników kaktusów złą sławę. Rośliny importowane aklimatyzują się z trudem. Uprawa Melokaktusów udaje się dopiero od niedawna, dzięki rozmnażaniu z nasion, a także zapewnieniu roślinom dostatecznej ilości ciepła.
Kaktusy te są wyjątkowe z wielu względów. Ich kulisty pęd w okresie dojrzałości zaczyna tworzyć cefalium - półkulisty twór umiejscowiony w części wierzchołkowej, który wyraźnie różni się od dolnej części swoim rozmiarem i ociernieniem. Właściwy pęd kaktusa po wykształceniu cefalium przestaje rosnąć. Rozrasta się tylko cefalium, osiągając u niektórych starszych osobników wysokość kilkudziesięciu centymetrów. W jego górnej części tworzą się kwiaty i owoce.
Melocactus matanzanus - jasnozielona roślina kulista, wysokości do 9 cm i średnicy 8-9 cm. Ma 8-9 prostych żeber, a często więcej ich rozwija się w stronę wierzchołka rośliny. Ciernie są brązowawo-białe lub szarawe; występuje po 7-8 bocznych, długości 1-1,5 cm i jeden środkowy długości do 2 cm. Cefalium jest gęsto pokryte czerwonawobrązowymi szczecinkami, ma 5-6 cm średnicy i do 9 cm wysokości. Kwiaty są różowe długości około 1,7 cm; rozkwitają po południu, latem. Wymaga pełnego nasłonecznienia, podstawowego podłoża kaktusowego; temperatura minimalna 16 stopni C. Pochodzi z Kuby.

CIEKAWOSTKA:

Znaczki wysp Caicos i Turks (1910) z endemicznym gatunkiem kaktusa z rodzaju Melocactus zwany głową Turka. Kaktus ten o czerwonych kwiatach przyczynił się do nadania wyspom nazwy "Turks",gdyż jego pokryty kwiatami wierzchołek przypomina turecki fez. 

Znaczek wysp Turks i Caicos (1969), u dołu herbu kaktus z rodzaju Melocactus. 

  

NOTOCACTUS SCOPA

Notocactus scopa syn.: Parodia scopa. Ta zróżnicowana jednostka taksonomiczna porasta rozległe obszary. Nie tylko między ekspertami w dziedzinie rodzaju Notocactus, ale także między taksonomistami toczy się dyskusja nad wartością odmian odnotowanych dla tego kaktusa. Niemal kolumnowy pęd zwykle osiąga wysokość 30 cm, ale można spotkać rośliny wysokości 50 cm, przy średnicy 10 cm. Ma ciernisty i wełnisty wierzchołek i 30-35 żeber z areolami osadzonymi co 8 mm. Występuje po 40 białych cierni zewnętrznych długości do 7 mm oraz 3-4 czerwono brązowych cierni środkowych długości do 1 cm. Kwiaty o średnicy 4 cm pojawiają się na najmłodszych areolach na szczycie i mają cytrynowożółty kolor i jasno czerwone znamię. Gatunek pochodzi z Urugwaju, gdzie rośnie od zachodniego wybrzeża aż po brazylijski stan Rio Grande do Sul, na skalistych wypiętrzeniach i w kępach traw, na małej wysokości. Różnorodne warunki, w jakich żyje ten kaktus w środowisku naturalnym, określają wymagania w uprawie, dlatego najlepiej znać źródło pochodzenia nasion lub siewek. Jednak nieliczni hodowcy wiedzą skąd pochodzą ich rośliny. Wielu zbieraczy wprowadziło dużo nasion i roślin do uprawy dawno temu i wciąż są one w obiegu (FR 1393a, KK 591, HU 291 i wiele innych). Wymaga bezpośredniego światła, podstawowego podłoża kaktusowego; temperatura minimalna 10 st. Celsjusza. 
Źródło: Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

Jak kaktus twardo stój w niedoli,

choć wicher Cię wysmaga,

choć trwożne serce Cię zaboli,

jak kaktus twardo stój w niedoli.

Nastanie dzień słonecznej doli, 

odkupi go odwaga...

Jak kaktus twardo stój w niedoli,

choć wicher Cię wysmaga.

Aforyzm japoński

Na wesoło :)

                         Pobudka :)

Źródło: Grafika Google

NOTOCACTUS SULPHUREUS

Notocactus sulphureus został odkryty w 1970 r. przez F. Rittera. Gatunek ten  pochodzi z Urugwaju, północnej części Argentyny i południowej części Brazylii. Kaktus ten ma zazwyczaj kulisty pęd, dopiero starsze osobniki stają się kolumnowe, wysokości około 45 cm i średnicy 10-12 cm.
Ciernie (14-16) długości 0.5-2 cm koloru bursztynowo złotego, a młode pomarańczowe. 
Jak większość przedstawicieli rodzaju Notocactus sulphureus również ma żółty kwiat z krwawoczerwonym znamieniem, średnicy 4 cm. Kwiaty pojawiają się na najmłodszych areolach na szczycie rośliny, otwierają się w środku dnia i zamykają nocą. Obfitość pięknych kwiatów można uzyskać, dostarczając roślinie odpowiednią ilość wody (najlepsza deszczówka, umiarkowane podlewanie), zapewniając przepuszczalne lekko kwaśne podłoże i zimowanie w niskiej temperaturze( 8-10 stopni).
Jak wiele kaktusów z rodzaju Notocactus, roślina ta jest dobra dla hodowców nawet z niewielkim doświadczeniem, gdyż znosi błędy w uprawie.
Roślinę rozmnaża się przez łatwo kiełkujące nasiona lub z odrostów.

 Na wesoło :)

Idealna dekoracja do ogrodu!

Źródło: Grafika Google

GYMNOCALYCIUM PLATENSE

Gymnocalicja należą do jednych najbardziej lubianych kaktusów. Znanych jest około 100 gatunków, a z takiej liczby nawet początkujący kolekcjoner wybierze coś dla siebie. Na ogół są to mało wymagające rośliny, które znoszą nawet pewne błędy w uprawie. Bardziej doświadczonych kolekcjonerów przyciąga różnorodność gatunków z rodzaju Gymnocalycium. Różnią się między sobą ociernieniem, kształtem pędów, barwą skórki oraz kwiatów, które mogą być białe, żółte, zielone, różowe, czerwone i fioletowe. Liczba gatunków wskazuje na to, że rodzaj ten występuje na dużym terytorium, które obejmuje częściowo Boliwię, Paragwaj, Urugwaj, Argentynę i Brazylię.
Gymnocalycium platense pochodzi z Argentyny z rejonu Buenos Aires oraz z Boliwii. W naturalnym środowisku występuje w górach Pampas wśród kamieni (300-700 m n.p.m.). Gatunek ten został odkryty w 1895 r. przez Włocha Carlosa Luisa Spegazziniego.
Kaktus kulisty, nieco spłaszczony w odcieniach od zielonego przez szarobrązowy do niebieskozielonego, kolor zależy od wysokości na jakiej rośnie. Na ogół dorasta do 10 cm wysokości i 6-10 cm średnicy. Mają po 10-14 wyraźnych, karbowanych, zaokrąglonych żeber.
Z areoli wyrasta po 6-7 cierni długości jednego centymetra w kolorze brązowoczerwonym lub szarym. Kwiaty białoróżowe z czerwonawym środkiem otwierają się w słońcu. Kwitnie wczesnym latem. Wysokość kwiatu to 3-6 cm, a szerokość to około 4 cm.
Kaktus ten jest łatwy w uprawie, wymaga rozproszonego światła, podstawowego podłoża kaktusowego, a temperatura minimalna to 10 st. Celsjusza.
Gymnocalycium - ogólna nazwa wywodzi się od grackich słów: gymnos - nagiego i calyx - kielicha, co oznacza nagi kielich.

 Na wesoło :)

Kaktusowych snów! :)