MELOCACTUS MATANZANUS

Melokaktusy były jednymi z pierwszych kaktusów, które dotarły do Europy. Już w XVI wieku przywożono je w dużej ilości z Nowego Świata, stanowiły one jednak tylko przez krótki czas ozdobę ogrodów i kolekcji. Ich uprawa w warunkach europejskich jest bowiem niełatwa. Rodzaj ten zyskał więc sobie wśród miłośników kaktusów złą sławę. Rośliny importowane aklimatyzują się z trudem. Uprawa Melokaktusów udaje się dopiero od niedawna, dzięki rozmnażaniu z nasion, a także zapewnieniu roślinom dostatecznej ilości ciepła.
Kaktusy te są wyjątkowe z wielu względów. Ich kulisty pęd w okresie dojrzałości zaczyna tworzyć cefalium - półkulisty twór umiejscowiony w części wierzchołkowej, który wyraźnie różni się od dolnej części swoim rozmiarem i ociernieniem. Właściwy pęd kaktusa po wykształceniu cefalium przestaje rosnąć. Rozrasta się tylko cefalium, osiągając u niektórych starszych osobników wysokość kilkudziesięciu centymetrów. W jego górnej części tworzą się kwiaty i owoce.
Melocactus matanzanus - jasnozielona roślina kulista, wysokości do 9 cm i średnicy 8-9 cm. Ma 8-9 prostych żeber, a często więcej ich rozwija się w stronę wierzchołka rośliny. Ciernie są brązowawo-białe lub szarawe; występuje po 7-8 bocznych, długości 1-1,5 cm i jeden środkowy długości do 2 cm. Cefalium jest gęsto pokryte czerwonawobrązowymi szczecinkami, ma 5-6 cm średnicy i do 9 cm wysokości. Kwiaty są różowe długości około 1,7 cm; rozkwitają po południu, latem. Wymaga pełnego nasłonecznienia, podstawowego podłoża kaktusowego; temperatura minimalna 16 stopni C. Pochodzi z Kuby.

CIEKAWOSTKA:

Znaczki wysp Caicos i Turks (1910) z endemicznym gatunkiem kaktusa z rodzaju Melocactus zwany głową Turka. Kaktus ten o czerwonych kwiatach przyczynił się do nadania wyspom nazwy "Turks",gdyż jego pokryty kwiatami wierzchołek przypomina turecki fez. 

Znaczek wysp Turks i Caicos (1969), u dołu herbu kaktus z rodzaju Melocactus.