ASTROPHYTUM CAPRICORNE

Astropytum capricorne syn: Echinocactus capricornis. Nazwa tego gatunku capricorne oznacza "kozie rogi" i odnosi się do powyginanych cierni,  które autorowi opisu przypominały rogi kozy. Pędy tego gatunku w środowisku naturalnym przyjmują formę krótkiego walca (wysokość 60 cm, średnica 15 cm), jednak okazy w kolekcjach mają kształt bardziej kulisty. Naskórek usiany jest plamkami. W najmłodszych partiach rośliny plamki są brązowe i stopniowo zmieniają się w białe. Długi ciernie, do 7 cm, z najstarszych areoli mogą odpadać lub się łamać. Piękne, błyszczące, żółte kwiaty z ciemnoczerwoną gardzielą mają średnicę do 7 cm. Kwiaty dzienne, występują wczesnym latem, wyrastają z areoli w pobliżu wierzchołka. 
W środowisku naturalnym gatunek ten występuje w południowej części stanu Coahuila, pojawia się również w sąsiednim stanie Nuevo León (Meksyk). Jest bardzo lubiany przez hodowców i można go znaleźć niemal w każdej kolekcji. Jeśli tylko przestrzegane są podstawowe zasady - dobrze przepuszczalny podkład, całkiem suche zimowanie, pełne nasłonecznienie - uprawa nie sprawia żadnych problemów. 
źródło: "Encyklopedia kaktusów" Rudolf Śubik 


 CIEKAWOSTKA:

SZCZEPIENIE KAKTUSÓW: Niektóre kaktusy mają z natury słabe albo wrażliwe na choroby korzenie. Takim roślinom możemy pomóc, stosując szczepienie. Dzięki temu zabiegowi daje się też uratować rośliny nadgniłe lub uszkodzone. Istnieją ponadto gatunki i odmiany rosnące wyłącznie na podkładkach. Dobry termin na szczepienie - miesiące letnie, suche i ciepłe. Na podkładki najlepiej nadają się kaktusy kolumnowe np. gatunki z rodzaju Cereus.

źródło: "Kaktusy i inne sukulenty" Elizabeth Manke








NA WESOŁO :)

źródło: grafika Google

CRASSULA PORTULACEA F.MONSTRUOSA "HOBBIT"

"Hobbit" to jedna z najczęściej spotykanych i najciekawszych odmian grubosza jajowatego. Bardzo dekoracyjny sukulent, który z czasem wyrasta w sporych rozmiarów drzewko. Silnie rozgałęziona korona i zgrubiała łodyga sprawia, że jest idealny do formowania w stylu bonsai. Charakterystyczne dla tej odmiany są mięsiste liście o różnym kształcie, przeważnie - szpiczaste, rurkowato zwinięte. Jednym przypominają uszy Tolkienowskiego bohatera, innym Uszy Shreka jak również bywa nazywana ta roślina. U młodszych okazów liście są często płaskie lub lekko zwinięte. Rośnie dość wolno, zazwyczaj w ciągu roku o kilka centymetrów. Przy odpowiedniej pielęgnacji może żyć bardzo długo. Starsze okazy mogą zakwitnąć drobnymi białymi lub różowymi kwiatami. Jednak w warunkach domowych zdarza się to niezwykle rzadko.

Wymagania

Roślina najlepiej czuje się w jasnym i ciepłym miejscu. Lubi słońce ale upał i palące letnie promienie mogą powodować żółknięcie i marszczenie się liści. Doskonale znosi suche powietrze i nie powinna być zraszana. Dobrze rośnie w piaszczysto-glinianym podłożu, które powinno być przepuszczalne, dla lepszego drenażu dno doniczki warto wysypać keramzytem. W lecie roślinę możemy wystawić na balkon lub do ogrodu, powinniśmy jednak zapewnić jej ochronę przed deszczem. W zimie najlepiej przenieść w chłodniejsze miejsce i ograniczyć podlewanie, aby grubosz mógł przejść w stan spoczynku, w przeciwnym razie może zmarnieć i gubić liście.

Pielęgnacja

"Hobbit" podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju Crassula jest bardzo prosty w uprawie. W ciepłych miesiącach wymaga umiarkowanego podlewania. Robimy to dość obficie, a następnie czekamy aż podłoże dobrze przeschnie. Od wiosny do jesieni nawozimy raz w miesiącu nawozem przeznaczonym dla kaktusów. Przesadzamy tylko, jeśli zajdzie taka potrzeba, czyli gdy korzenie przestają mieścić się w doniczce. Najlepiej zabrać się do tego na wiosnę lub latem. Duże i silnie rozgałęzione okazy powinny być sadzone w ciężkich  i stabilnych doniczkach, aby uchronić roślinę przed przewróceniem.

Źródło: http://budujesz.info/artykul/grubosz-hobbit-efektowny-sukulent-z-rodzaju-crassula,957.html

Ciekawostka:

Ametyst Kaktusowy. Występuje tylko w jednym miejscu na świecie - jaskiniach Republiki Południowej Afryki. Swą nazwę i oryginalność zawdzięcza niesamowitej krystaliczności oraz pięknej barwie.

Ametyst Kaktusowy - kamień sukcesu i kariery. Pomaga odnieść sukces w interesach jak również wspiera nas podczas wspinaczki po drabinie zawodowej kariery.  

Na wesoło:)

SULCOREBUTIA RAUSCHII

Gdy w 1969 roku ukazał się opis gatunku, rozpoczęła się pogoń za tymi nietypowymi roślinami i każdy chciał je mieć w swojej kolekcji. Są to ciekawe osobniki, nieosiągające dużych rozmiarów-pęd ma zazwyczaj średnicę 3,2 cm i taką samą wysokość, i wypuszcza pędy boczne. Z eliptycznych areoli wyrasta około 10 cierni zewnętrznych długości 1-2 mm, przylegających do pędu i przypominających pająka. Ciemnoróżowofioletowy kwiat ma średnicę około 3,2 cm i taką samą długość. Kwitnie w dzień. 
Gatunek ten został odkryty wysoko w górach Boliwii przez W. Rauscha, sławnego austriackiego eksperta w dziedzinie kaktusów południowoamerykańskich. To jemu zawdzięcza swoją nazwę. Rośnie na wysokości około 2400 m n.p.m., na wzgórzach otaczających miasto Zudanez w boliwijskiej prowincji Chuiquisaca, wśród traw i karłowatych krzaków. W przeszłości ze względu na swoją rzadkość była to roślina dostępna tylko w postaci szczepionej, jednak obecnie większość hodowców stara się uprawiać ja na własnym systemie korzeniowym. Kaktusy te rosną powoli, jednak zachowują naturalny wygląd i nie puszczają tyle pędów bocznych, ile rośliny szczepione. W lecie dobrze wystawić je na powietrze. Najlepiej rosną w dobrze przepuszczalnym podkładzie. Zimowanie powinno przebiegać w niskiej temperaturze i widnym miejscu. 
Źródło:Rudolf Subik, Libor Kunte "Encyklopedia Kaktusów"

 CIEKAWOSTKA:
Carl Spitzweg (1808-1885) niemiecki malarz, który malował ludzi, przede wszystkim różnorakich "dziwaków". Ponieważ miłośnicy kaktusów i sukulentów do takich się zaliczają, nic dziwnego, że i oni stawali się tematem jego prac. Dwa obrazy Spitzwega są nieco znane kaktusiarzom. To Przyjaciel kaktusów (ok. 1856 r.) i Miłośnik kaktusów (ok 1850 r.).  Z pewnością obrazy są jakimś spojrzeniem na ówczesną epokę w kaktusiarstwie (można z nich np. wywnioskować, że opuncje trzymało się w drewnianych skrzynkach ), a także mocna poszlaka na to, że sukulenty musiały być wtedy modne, przynajmniej w Niemczech. 
Źródło:Kaktusy i inne No.2 vol.8

Na wesoło :)

Źródło:Grafika Google

ALOE VARIEGATA

Aloe variegata (aloes pstry, aloes tygrysi )- występuje na dużych obszarach, w suchych i półsuchych regionach Południowej Afryki i w południowej części Namibii. Nie wyciągnięte rośliny mają około 30 cm wysokości i prawie tyle szerokości. Pojedyncze liście są lancetowate, około 15-20 cm długości i są rozmieszczone w trzech szeregach po 6-8 liści każdy. Każdy liść ma po spodniej stronie wyraźny grzbiet i na przekroju przypominają literę "V". Kolor liści może być zmienny. W doniczce tego nie zobaczymy, ale przy uprawie w ogrodzie w zależności od siedliska i warunków klimatycznych są ciemnozielone przy dostatecznej ilości wody lub czekoladowo brązowe, gdy roślina doświadczyła suszy. Tworzą go nieregularne jasne plamy ułożone w bardziej lub mniej regularne paski. To z powodu tych pasków nosi miano tygrysiego. Białe brzegi liści zaopatrzone są w gęsto ułożone lecz nie wielkie zęby.Aloes pstry bo tak też jest czasem nazywany, jest najchętniej zakwitającym w mieszkaniu gatunkiem aloesu. Wytwarza dość wysoki jak na niewielką roślinę pęd kwiatostanowy. Sam kwiatostan jest luźnym gronem, w którym znajduje się nawet 30 zwisających, rurkowatych kwiatków długości do 4,5 cm. Kwiaty aloesu wytwarzają dużo nektaru dlatego w naturze są chętnie odwiedzane przez ptaki i owady na tyle małe bu dostać się do nektarników przez wąską rurkę kwiatu. Sam owoc jest trójkomorowy. W każdej komorze ciasno ułożone są nasiona zaopatrzone w dwa skrzydełka. Tak roślina przystosowała się do rozsiewania nasion przez wiatr.Kolor kwiatu najczęściej ceglasto czerwony z lekkim zazielenieniem. Kwitnie najczęściej koniec zimy i wczesna wiosna, choć w doniczkach mogą kwitnąć także późną jesienią. 
Jest to afrykański sukulent więc odpowiednim stanowiskiem dla niego będzie jak najjaśniejszy parapet. W okresie wegetacji wystawiamy roślinę do ogrodu, na balkon lub choć na zewnętrzny parapet połudnowego okna. 

CIEKAWOSTKA:
Aloe variegata po raz pierwszy zostało odkryte dla europejczyków przez ekspedycję Simon van der Stel w dniu 16 października 1685 roku. Pierwsza publikacja wizerunku rośliny pojawiła się w Paryżu w 1689 roku.

Rdzenni Afrykańczycy mają wiele wierzeń związanych z tą rośliną. Np. zbierają i wieszają ten aloes w chatach gdzie są młode kobiety. Jeśli zakwitnie to oznacza, że mieszkająca w chacie kobieta jest płodna i będzie miała dużo dzieci.

 Źródło: https://naradka.wordpress.com/tag/aloe-variegata/

Na wesoło:

Źródło:Grafika Google